Θυμάστε το "Σπιρτόκουτο" του Γιάννη Οικονομίδη; Την πρώτη φορά που είδα την ταινία ψιλοφρίκαρα. Ήταν πολύ δυνατή για το στομάχι μου -με άφησε να τρέμω από ένταση.
Τη δεύτερη φορά που είδα την ταινία, συνειδητοποίησα πως είναι ότι καλύτερο έχει βγει στον ελληνικό κινηματογράφο τα τελευταία χρόνια. Και κόβει κώλους, σε σχέση με τις περισσότερες αρλούμπες που μας φέρνουν από την αλλοδαπή.
Όταν έμαθα πως βγήκε η δεύτερη ταινία του Οικονομίδη, "Η ψυχή στο στόμα", περίμενα πότε θα βγει στις αίθουσες για να τη δω από τους πρώτους. Η ταινία διακρίθηκε στο Φεστιβάλ Θεσαλονίκης, συμμετείχε, νομίζω, και στο Φεστιβάλ των Καννών -ψηνόμουν πως ο Οικονομίδης τα σπάει για μια ακόμα φορά.
Έτυχε να τρώμε μαζί στο "Μικράκι" με τον Οικονομίδη πριν καμιά δεκαπενταριά μέρες και τον ρώτησα για την καινούργια ταινία. Μου είπε οτι δεν ξέρει καν για πόσο καιρό θα μείνει στις αίθουσες, πως δεν έβρισκε διανομή -μόνο ο "ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ" δέχτηκε να παίξει την ταινία του. Και πως η προηγούμενη ταινία, το "Σπιρτόκουτο" είχε πάει άπατη στις αίθουσες, αλλά έγινε μεγάλη επιτυχία στα βίντεο κλαμπ. Όταν έφευγα απορημένος -είπε "ελάτε να δείτε την ταινία, ελάτε να τη βοηθήσετε". Ε, αυτό λέω κι εγώ τώρα.
"Η ψυχή στο στόμα" κάνει πρεμιέρα αύριο (Πέμπτη 22/2) στον ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ, Λ. Συγγρού 106, απέναντι από το ΦΙΞ, δίπλα στην ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ.
Να πάτε, αύριο ή όσο πιο σύντομα γίνεται -όχι τόσο για να βοηθήσετε την ταινία, αλλά γιατί, μάλλον πρόκειται για ΤΑΙΝΙΑΡΑ.
Υ.Γ.: Το λινκ του τίτλου οδηγεί στο μπλογκ που έχουν ανοίξει σχετικά με την ταινία.
"Η ψυχή στο στόμα"
at 9:49:00 π.μ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
29 Σχόλια:
λέω να πάω, άλλωστε ο μικρόκοσμος έχει φιλικό "μπαράκι" και μπύρα που σε συνδυασμό με την ταινία θα μας μείνει η "ψυχή στο στόμα"!
Ο Μικρόκοσμος (και καλά που το λες γιατί δεν το ανέφερα μέσα) είναι ο ΑΠΟΛΥΤΑ παρεϊστικός κινηματογράφος. Ότι ξέρετε για Βίλατζ, Στερ, Σταρσίτυ και λοιπά μεγαθήρια -ξεχάστε τα εκεί μέσα!
Εμείς λέμε να πάμε νωρίς -παίζει να πάμε παρέα θρήκουλα;
DONE! Αυτή τη Πέμπτη μπορώ νωρίς. Απλά πριν ξεκινήσετε στείλε ΜΝΜ και θα ρθω τρέχοντας. Νατσος και μπυρα στη μπάρα του μικρόκοσμου κι αν πάμε νωρίς θα χουμε και σκαμπώ! Η απόλυτη CULT απόλαυση! Μέσα με τα χίλια!
Καλά εγώ πίνω Αβάνα κόλα εκεί, αλλά δεν θα τα χαλάσουμε. Υπολόγισέ μας για την προβολή των 6 -6:30, εντάξει; Περισσότερες λεπτομέρειες αύριο.
Πείτε με απολίτιστη (or smt) αλλά το Σπιρτόκουτο δε μου άρεσε. Κάποια σημεία του ήταν εύστοχα αλλά το υπόλοιπο έσταζε (κακή) υπερβολή -ούτε σοκαριστικό ήταν, ούτε καν γελοίο. Απλά φωνακλάδικο και "too much".
Η Ψυχή στο Στόμα ήλπιζα να διαφέρει. Όμως με ένα απόσπασμα που είδα στο εν λόγω μπλογκ απλά προετοιμάστηκα για Σπιρτόκουτο reloaded. Ρε γμτ, γιατί τόση υπερβολή και στήσιμο; Ας πει κάποιος στους έλληνες σκηνοθέτες οτι less is more.
Θα δούμε. Πάντως, είμαι πολύ επιφυλακτικός. Την έχω πατήσει από κάποιες ταινίες καλών σκηνοθετών. Θέλω να πω ότι, ενώ οι συνεντεύξεις τους με προϊδέαζαν για κάτι φοβερό, οι ταινίες τους ήταν κατώτερες των αναμενόμενων προσδοκιών μου. Δυστυχώς και το "σπιρτόκουτο" ανήκει σε αυτήν την κατηγορία που αναφέρω. Τέλος πάντων, θα δούμε
Παιδιά είναι ΠΟΛΥ βίαιη ταινία. Εμένα πάντως με είχε πιάσει το στομάχι μου.
Και δεν ξέρω αν είναι ρεαλιστική ή όχι, αλλά με είχε φορτίσει αρνητικά.
Η βία πουλάει πάντα. Και το θεωρώ δεδομένο ότι θα τη δει πάρα πολύς κόσμος (και γω φυσικά)
Γαμώ τον μπλόγκερ! Έκανα σχόλιο και μου το έφαγε! Πάμε πάλι:
razz, όχι δεν μου φάνηκε υπερβολικό το Σπιρτόκουτο -πέρνα όποτε θέλεις από τη γειτονιά μου για να ακούσεις ολόκληρα κομμάτια της ταινίας να παίζονται στα γύρω σπίτια με πρωταγωνιστές τους γείτονές μου. Μόνο μια ένσταση είχα για τη διάρκεια της σκηνής της κρίσης του πρωταγωνιστή στο μπάνιο (θα την ήθελα δυο λεπτά μικρότερη) -αλλά κατά τα λοιπά, θεώρησα την ταινία πολύ ευθεία καταγραφή καταστάσεων, χωρίς στολίδια και κουλτούρες.
Και τους ηθοποιούς δνε τους βρήκα στημένους. Απεναντίας, νόμιζα πως ήταν εραστιτέχνες που έπαιζαν απλά τους εαυτούς τους. Μετά είδα το making of και κατάλαβα οτι έκανα λάθος -κι αυτό λέγεται σκηνοθετική μαγκιά.
numb, δεν έχω διαβάσει καμιά συνέντευξη του Οικονομίδη. Απλά λέω πως μου άρεσε το Σπιρτόκουτο και πιστεύω πως η ταινία του δεν είναι για εξαφάνιση στα ράφια των βίντεο κλαμπ. Γιατί αν εξαφανίζονται έτσι οι ταινίες, θα καταλήξουμε να πουλάμε σκηνοθέτες στη Village roadshow και να βλέπουμε μονο μαλακίες τύπου "Πολιτικη Κουζίνα".
Υ.Γ.: Τέλος παντων, ελάτε για ποτό στο μπαρ του Μικρόκοσμου κι αν δεν σας πείσουμε φεύγετε στην προβολή.
Έλα μωρέ Μανταλένα. Πήγαμε και είδαμε το άλλο, τον Λαβύρυνθο του Πάνα, του Φαύνου, του κέρατου του βερνικομένου που όλοι το αποθεώνουν και ήταν γαμημένα βίαιο με σκοπό να σοκάρει -κι από κάτω μια πατάτα σκέτη!
Συμφωνώ πάντως οτι οι ταινίες του Οικονομίδη φορτίζουν -είναι κι αυτό σημαντικό. Προτιμώ να φορτίζουν, παρά να κοιμίζουν.
numb, κάνεις λάθος. Το έγραψα κιόλας -ο άνθρωπος δεν βρίσκει αίθουσα να παίξει την ταινία! Η βία πουλάει, συμφωνώ, αλλά θεωρείς πως η προηγούμενη ταινία του Οικονομίδη ήταν βία για τη βία;
Καλά από βία στις ταινίες δεν έχουμε πρόβλημα. Δεν υπάρχουν μόνο τα telletubbies σ' αυτόν τον κόσμο. Το θέμα είναι να οδηγεί κάπου, όχι να υπάρχει απλά για να υπάρχει (ή επειδή υπάρχει in real life as well). Ούτε είναι κακό να σε φορτίζει αρνητικά μια ταινία. Όταν είχαμε δει το "Das Experiment" με την παρέα μου, στο τέλος τσακωθήκαμε χωρίς λόγο -συσσωρευμένη ένταση άλλο πράγμα, but it was a good experience.
Ψήνομαι πάντως να τη δω γιατί ακόμα και οι κακές ταινίες έχουν λόγο ύπαρξης. Plus είναι ελληνική και έχοντας αντέξει πονήματα όπως αυτό με την τύπισσα που λιποθυμάει στη μέση μιας πλατείας και στο τέλος την κουτσουλάει ένα περιστέρι ("θα το μετανιώσεις" νομίζω λεγόταν) και το "τρεχαγύρευε χιλιόμετρα βόρεια της αθήνας", νομίζω οτι θα επιβιώσω κι απ' αυτήν.
ΥΓ. Η μόνη φορά που έχω παει σινεμά σε ελληνική παραγωγή και το καταευχαριστήθηκα ήταν σε ένα ντοκιμαντέρ για τους δολοφόνους φυλακισμένους, "Το σπίτι του Κάιν" λεγόταν -αν το βρείτε πουθενά α) δείτε το και β) κρατήστε μου μια κόπιαααα!!!!
Από κοντά φίλε ΜΒ, θα τα πούμε καλύτερα :) (ας πω μόνο ότι μου έχουν λέιψει οι συζητήσεις για ταινίες, οπότε ετοιμάσου να συζητάμε για πολλές ώρες)
θα αναλυθεί εκεί το θέμα της βίας στις κινηματογραφικές ταινίες.
Κοπυπαστάρω κι ένα κομμάτι από συνέντευξη της Μαρίας Ναυπλίωτη που βρήκα σχετικά με την ταινία και τη βία που υπάρχει σε αυτή: "Eμένα με σοκάρει πολύ περισσότερο να αντιμετωπίζω αυτό το πράγμα στα δελτία ειδήσεων ή στην καθημερινή ζωή παρά να το βλέπω σε ταινία. Oταν μια ταινία θέλει να αποτυπώσει τη βαναυσότητα και το χάος που ζούμε καθημερινά, δεν νομίζω ότι θα έπρεπε να σοκάρει κανέναν, αλλά να τον προβληματίσει.
Δεν μας ενοχλεί που ανοίγουμε την τηλεόραση και βλέπουμε στις ειδήσεις κακοποιήσεις παιδιών. Ή τον απαγχονισμό του Σαντάμ, ας πούμε. Mας σοκάρει όμως να βλέπουμε σε μια ταινία με πέντε ικανούς ηθοποιούς και έναν σκηνοθέτη με όραμα να μας το σερβίρει αυτό στο πιάτο και να λεει «να, αυτοί είστε». Mου φαίνεται υποκρισία αυτό. Πολύ συντηρητικό."
Ωραία, raz, να πάμε τότε να τη δούμε -κι έγω έχω ένα κόλλημα με τις ελληνικές και έχω φάει μπόλικες πατάτες στη μάπα. Π.χ. "Μια νύχτα με τη Σιλένα" (η μεγαλύτερη σκηνή σεξ στον ελληνικό κινηματογράφο -20 λεπτά λέει -όσο την είδατε εσείς, άλλο τόσο την είδαμε κι εμείς). "Το άιμα των αγαλμάτων" (αλήθεια! μάτωναν!) "E mail" (μη στείλεις, δεν πρόκειται να το ανοίξω) κ.λπ.
Αλλά έχω δει και αριστουργήματα π.χ. "ο Βασιλιάς".
Ντάξει, μόνο και μόνο για τη Ναυπλιώτη τη βλέπω την ταινία. Η κοπέλα είναι uber και η Αίθουσα του Θρόνου (both book + series) έχει σημαδέψει τα εφηβο-something χρόνια μου. [πλάκα πλάκα η σειρά ήταν και η τελευταία που παρακολούθησα στην τηλεόραση πλην του Παρασκευή και 13]
ΥΓ1. Απ' οτι κατάλαβα ψήνεστε να πάτε αύριο, right? Αν σχολάσω νωρίς θα 'ρθω -εξτρα δόσεις κουλτούρας these days, μάλιστα χτες πήγα θέατρο και δεν ήταν επιθεώρηση. Σημαδιακόν. Μάλλον πρέπει να οργανώσουμε και μια βραδιά Ψάλτη (ή έστω Κρις Σφέτα) να έρθουμε στα ίσια μας.
ΥΓ2. Ο Λαβύρινθος του Πάνα τελικά ήταν μούφα;
να πω ταπεινή άποψη-σπιρτόκουτο δεν είδα.και για τον ελληνικό κινηματογράφο είμαι μάλλον αρνητική,συμφωνώ για τη Ναυπλιώτου που είναι υπέροχη.
Σήμερα στη Βουλή-η απόλυτη ταινία.Dolce Vita του Φελλίνι.
Ας θυμηθούμε όλοι τι σημαίνει σινεμά.
για το less is more συμφωνώ επίσης.
Είδα την ταινία στο φεστιβάλ κινηματογράφου. Δεν ήξερα τι εστι Οικονομίδης, ούτε το σπιρτόκουτο έχω δει. Δεν μπορώ να πω οτι με σόκαρε, μάλλον με αηδίασε. Δε λέω η κοινωνία στην οποία ζούμε είναι σκατά και οι ήρωες όσο εξωφρενικοι κι αν είναι υπάρχουν και στην πραγματικότητα, αλλά ποτε δεν παίρνουμε μια τόσο ισχυρή και μαζική δόση αυτής όσο στην ταινία. Αυτή είναι η παγίδα με τις "ρεαλιστικές" ταινίες. Πως μπορεί κτ φτιαχτό να είναι ρεαλιστικό;
Εμείς πάντως διασκεδάσαμε πολύ με τους υπότιτλους. Πραγματικά λυπήθηκα όσους προσπάθησαν να μεταφράσουν στα αγγλικά την ταινία και έριξα φοβερό γέλιο με το αποτέλεσμα! Δυστυχώς τότε δεν είχα χρόνο να ποστάρω και πλέων έχω ξεχάσει τα πχ που είχα κατα νού. Πάντως όταν τη δείτε αύριο θα καταλάβετε τι εννοώ!
razz θα σε περιμένουμε. Θα είναι κι ο numb εκεί. Ο Λαβύρνθος του Πάνα ήταν μια μαλακία και μισή. Το κομμάτι που παρουσιάζε τις ωμότητες του φρανκικού φασισμού ήταν σοκαριστικό (αν και το παρατράβαγε χωρίς λόγο -δεν χρειάζεται να γίνεις τόσο ωμός, καταλαβαίνει ο κόσμος) και το κομμάτι που αναφερόταν στην περιπέτεια της μικρούλας με τον ονειρικό κόσμο ήταν αφόρητα κοινότυπο. Σε όποιον άρεσε, ας δει την "Παρέα των λύκων" του Τζόρνταν, για να καταλάβει πως γυρίζονται τέτοια θέματα. Α και διαβάζοντας κριτικές, έχω αηδιάσει με κοινοτυπία "μια παραλλαγή του μύθου της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων". 'Οπως λέει και η Tomboy, η "Αλίκη" δεν ήταν μύθος ήταν λογοτεχνικό κείμενο. Και, άει στο διάολο πιά -ότι κοριτσάκι κατεβαίνει από σκάλες σε μυστικούς κόσμους δεν είναι απαραίτητα η Αλίκη!
cherry, θέλει γερό στομάχι το Σπιρτόκουτο. Και επειδή συμφωνώ μαζί σου πως ο ελληνικός κινηματογράφος είναι συνήθως κρεμάλα -γι΄αυτό, όταν ξεχωρίζει καμιά ταινία το χαίρομαι.
Montressor αυτό το κομμάτι του σχολίου σου: "Δε λέω, η κοινωνία στην οποία ζούμε είναι σκατά και οι ήρωες όσο εξωφρενικοι κι αν είναι υπάρχουν και στην πραγματικότητα, αλλά ποτε δεν παίρνουμε μια τόσο ισχυρή και μαζική δόση αυτής όσο στην ταινία. Αυτή είναι η παγίδα με τις "ρεαλιστικές" ταινίες. Πως μπορεί κτ φτιαχτό να είναι ρεαλιστικό;" κάνει για μένα την ταινία σημαντική. Με μια διαφορά -αν κάτι φτιαχτό (μια ταινία στη συγκεκριμένη περίπτωση) μπορεί να μοιάζει τόσο πολύ ρεαλιστικό -τότε είναι σπουδαία υπόθεση. Θυμίσου π.χ. το Μπλερ Γουίτς Πρότζεκτ.
στο Μπλερ Γουίτς Πρότζεκτ ζαλίστηκα λες και ήμουν σε σαπιοκάραβο με 9 μποφώρ.Πάντα υποψιάζομαι βέβαια-για την κ΄θε ταινία,πως "φταίει" ο Τύπος και το εκάστοτε hype.Είμαι καχύποπτη.
Βρε,αν θέλω φωνές και καβγάδες, καλώ το σόι μου για φαί και φέρνω την κουβέντα στα περιουσιακά!
Ναι καλά -το Μπλερ Γουϊτς, αν και αναγνωρίζω την πρωτοτυπία της ιδέας -δεν το έχω δει ακόμα όλο. Εντάξει, η ταινία του Οικονομίδη δεν είναι και αυτό που λέμε "πολύ προβεβλημένη από τα έντυπα". Αν ήταν έτσι, θα έβρισκε κανά δυο σινεμάδες να την παίξει ο άνθρωπος. Αλήθεια, cherry, το Ρέκβιεμ για ένα όνειρο το έχεις δει; Είχαμε μια διαφωνία με τον numb τις προάλλες και θέλω τη γνώμη σου.
Υ.Γ.: Ε δεν είναι το ίδιο να το ζεις με το να το βλέπεις σε ταινία. Η αποστασιοποίηση είναι μεγαλύτερη στη δεύτερη περίπτωση, όσο να πεις.
ναι-το είδα.δεν άντεξα ρε συ-κατά βάθος είμαι αισιόδοξος άνθρωπος τελικά-το συνειδητοποίησα όταν βγήκα απ'το σινεμά.βέβαια η συζήτήσεις αυτές γίνονται από κοντά.
Η ελληνική ταινία που μου άρεσε τελευταία ήταν το Οξυγόνο των Παπαθανασίου-Ρέππα.Η πραγματική ματιά της ζωής στη σύγχρονη επαρχία.
Για το Ρέκβιεμ,ίσως και επειδή φοβάμαι τα ναρκωτικά,δεν άντεξα.
Α,δεν έχεις γνωρίσει το σόι μου.
Καμία σχέση με μένα.Γι'αυτό σου λέω.
Κάτι μου λέει ότι αν κρατήσουμε αυτό το ποστ μέχρι μεθαύριο στην κορυφή , ο Γιορκ θα φάει τη σκόνη του Οικονομίδη! Χα!
Καλημέρα σας από ένα καφέ κάπου στη Δάφνη!
Τσέρι, αυτά που γίνονται στη σύγχρονη επαρχία είναι ακόμη πιο υπερβολικά, από αυτά που δείχνει το "οξυγόνο" (που το βρήκα μια μαλακιούλα και μισή)
ΜΒ επιτέλους συμφωνούμε και για μία ταινία. "Ο βασιλιάς" είναι ταινιάρα. Και ο Γραμματικός rulezzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz! Την "αγρύπνια" την έχεις δει;
κανα καφέ θα πιούμε ρε numb?
Ε όχι ρε παιδιά και καλή/ρεαλιστική ταινία το Μπλερ Γουήτς. Φοβερό προμόσιον, ναι. Αλλά σαν ταινία ήτο χρυσή πατάτα. Το Ρέκβιεμ είναι uber φάση. Αν δεν είχα κόλλημα με το Drugstore Cowboy θα την χαρακτήριζα ως την καλύτερη drug-related movie. Όσο για το Οξυγόνο δεν το έχω δει (φοβού τις ελληνικές ταινίες κλπ) αλλά κρίνοντας από το καστ κ τους δημιουργούς.. ε δε νομίζω να είναι και τίποτα ανατρεπτικό.
Δεν ξέρω για την ελληνική επαρχία αλλά η ελληνική πραγματικότητα είναι creepy as hell.
το μπλερ ηταν για τα μπαζα. το ρεκβιεμ το τραβηξε απ'τα μαλλια και στο τελος ηθελα να γελασω. ισως βεβαια οτι το ειδα την 11 σεπτεμβριου 2001 να επηρεασε λιγο την κριση μου. αν και προχτες το ιδιο επαθα. οξυγονο δεν εχω δει ουτε σπιρτοκουτο. και πανω που με εψησε ο μοτο να το παρω διαβασα τα ριβιου σας για την υποθεση και δεν ξερω ιντα θα καμω. το drugstore cowboy μου εχει αφησει μια τρομερα καλη αισθηση χωρις να θυμαμαι και παρα πολλα. την ειχα δει οταν βγηκε. οση ωρα γραφω προσπαθω αν θυμηθω μια αγγλικη ντραγκοταινια που μου ειχε κανει τρομερα καλη εντυπωση και δεν εννοω το trainspotting.
περα απο ντραγκοταινιες και αλλες αναπαραστασεις της πραγματικοτητας , γιατι ολα απ'την ζωη βγαινουν, εχει να προτεινει κανεις καμια εξυπναδα, που οταν πεφτουν οι τιτλοι να σκεφτεσαι χαμογελοντας "ρε τους π....!? τι φτιαξανε παλι!??"
Razz ιεροσυλία! Δεν υπάρχει σύγκριση ανάμεσα σε Ρέκβιεμ και Ντράγκστορ!
Συμφωνώ, ως συνήθως, με τον Μαρκήσιο για το Ρέκβιεμ (αν και εμένα με εκνεύρισε κυρίως) -και όσο για το Μπλερ, δεν το έχω δει ακόμα όλο -δεν ξέρω, δεν απαντώ.
Το Σπιρτόκουτο να το δεις αδερφέ -ανεπιφύλακτα. Την ψυχή στο στόμα πάλι όχι. Στο τελευταίο σου ερώτημα έχω μια εγχώρια και μια αλλοδαπή απάντηση: Νικολαϊδης και Γκίλιαμ
νικολαϊδη εχω δει τα παντα ή σχεδον τα παντα.
γκιλιαμ θα ματακουπησω οταν μου φυγει αυτη η γευση απ'το tideland, το οποιο συνεχισα να βλεπω για την καταπληκτικη σκηνοθεσια και την φανταστικη φωτογραφια, τα οποια σκεπαστηκαν κατω απο μια παπαρια υποθεση. για αυτη την ταινια σκεφτηκα "γιατι τοση καλη ενεργεια, χαμενη;"
Δημοσίευση σχολίου