M.A.: NO PASARAN!

Αγαπητή Μαρία Αντουανέττα,
που –τελικά- δεν σε λένε Μαρία,
αλλά έτσι όπως το πας
θα σε λένε σκέτο η Πενταγιώτισσα,

Αναλαμβάνω την πλήρη πολιτική ευθύνη του μηνύματος αυτού προκειμένου να σε καλωσορίσω στην μεγάλη μας παρέα, στην οποία είσαι εδώ και λίγο καιρό μέλος, αλλά ΚΑΝΕΙΣ ΓΑΙΔΑΡΟΣ δεν σε καλωσόρισε με αρκετό στόμφο και πραγματική χαρά υποδοχής, ως αρμόζει σ’ ένα μεγάλο ΨΩΝΙΟ όπως του λόγου σου.

Είναι αλήθεια πως σε καλέσαμε στα Καπέλα διότι γράφεις υπερβολικά δυσβάσταχτα υπέροχα, κάνοντας τα μάτια μας και τ' άκρα μας να δακρύζουν από μεσαιωνική μα αρκούντως ηδονική ευτυχία. Θελήσαμε λοιπόν να σε Καπελώσουμε με τρόπο ώστε να ενταχθείς στην ολιγομελή μας ομάδα, με σκοπό να μας ανεβάσεις το –ούτως ή άλλως ανεβασμένο- ηθικό μας επίπεδο τουλάχιστον κατά τόσα σκαλιά, όσα έχουν εδώ και δεκάδες χρόνια μετρηθεί στο κάστρο που βρίσκεται στο Ναύπλιο (Μπούρτζι).

Δυστυχώς, όμως, δεν έχεις καταφέρει παρά να φέρεις αναστάτωση στη μικρή μας δεμένη οικογένεια, σκορπώντας τον πανικό και τη λοιδορία σε επιφανή στελέχη αυτού εδώ του τόπου, απειλώντας και βρίζοντας συχνά αθώους συνομιλητές σου, χειρονομώντας και εκβιάζοντας ύπουλα τους μπλογκοσυναδέλφους σου, με σκοπό την εξουσία και την περίοπτη αρχηγική θέση στην μικρή μας άμεσα καινοφανή μα σκαιώδη δημοκρατία. Πολλοί δε, φοβούμενοι πια για τη θέση τους, σπεύδουν και γράφουν διθυράμβους καλωσορίσματος προσδοκώντας πιθανά οφφέλη από τη μελλοντική σου υπερβατική πολιτική αναρρίχηση στη βουλή των (τρελλο)κάπελων, όπου όμως υπάρχει ένα σθεναρό εμπόδιο που πρέπει να τσακίσεις: ΕΜΕΝΑ!

Προσωπικά στέκομαι αγέρωχος απέναντί σου και –ΓΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ- σου βροντοφωνάζω με πυγμή να κόψεις τα τσαμπουκαλίκια, ενώ υψώνω το παράστημά μου κουνώντας το μαύρο μου μπαρουτοκαπνισμένο ΚΑΠΕΛΟ ουρλιάζοντας: