ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΛΕΙΨΕΙ ΝΑ....

είμαι έξω όλη μέρα και ν'αγνοώ τις φωνές της μαμάς μου να γυρίσω στο σπίτι. Να τρέφομαι όλη μέρα με κορόμηλα και να πονάει η κοιλιά μου, να μουτζουρώνω τα χέρια μου με μαρκαδόρους και να μη με νοιάζει, να κυκλοφορώ με λερωμένα ρούχα, να τρώω και να μη με απασχολεί αν έχω γίνει χάλια, να τρέχω , να πέφτω και να χτυπάω, να γεμίζω γρατζουνιές, ράμματα και θάματα του Θεού τα πράματα, να κλαίω χωρίς να προσέχω να μην ακουστώ, να κάθομαι όπως θέλω χωρίς να με νοιάζει αν φαίνεται το βρακί μου, να φοράω τα παπούτσια του μπαμπά μου και να βγαίνω έξω, να μπορώ να ρωτάω κάθε δέκα λεπτά "γιατί", να κοιμάμαι όποτε νυστάξω, να κατουράω όποτε μου'ρθει στο δρόμο, να κολυμπάω γυμνή χωρίς να χρειάζεται να πηγαίνω σε παραλίες γυμνιστών (μπλιαχχχχχχ), να αποκοιμιέμαι σε μέρη με φασαρία και να νιώθω μια αγκαλιά να με σηκώνει, να με πηγαίνει στο κρεβάτι μου. Το ΠΑΙΔΙΚΟ μου θράσσος. Σιγά μη μεγαλώσω έλεγα. Το'κανα, δεν το'κανα; Αντε γαμήσου ενήλικε ΚΑΘΩΣΠΡΕΠΙΣΜΕΕΕΕ...