Τα καπέλα

Έχω μεγάλη συμπάθεια στα καπέλα, γιατί αφαιρούν από το κεφάλι το αποκρουστικό σχήμα του κρανίου. Ένα πρόσωπο αποτελειώνεται μέσα στο καπέλο του. Γίνεται σαν ένα σπίτι κάτου απ΄τη στέγη του, σαν ένας γλόμπος μέσα στο αμπαζούρ του. Τότε το φως πέφτει πιο μαλακό στη μύτη και στις άκρες των χειλιών, σταχτί-γαλάζιο, ανάμικτο με σκιά και ασφάλεια.
Μέσα στο καπέλο μου νιώθω την ευχάριστη άνεση του γνώριμου περιβάλλοντος και την κατάλληλη εκείνη θερμοκρασία για να κλωσάει το μυαλό μου. Γι’ αυτό χάνω το κέφι μου κάθε φορά που είμαι υποχρεωμένος να βγάλω το καπέλο μου για να χαιρετήσω κάποιον ή για να μπω σ’ένα γραφείο ή σ΄ένα ιατρείο.
Όμως δεν νιώθω την ίδια δυσκολία σαν βρίσκουμαι ξεσκούφωτος μέσα στην κάμαρά μου, γιατί τότε απλούστατα όλη η κάμαρα μου γίνεται καπέλο. Ή πάλι, σαν βρίσκουμαι στην εξοχή, κάτω απ΄τα δέντρα, γιατί τότε όλος ο ουρανός γίνεται ένα γαλάζιο καπέλο που με προφυλάει από κάθε μνησικακία. Τότε κρεμάω σ΄ένα κλαδί τη ρεπούμπλικά μου και περιμένω να καθίσει πάνω του μια πεταλούδα ή ένα πουλί.
Συχνά στέκουμαι και χαζεύω μπροστά στις βιτρίνες των καπελάδικων. Πολλά απ΄αυτά, παρ΄ότι αφόρετα, έχουν μια δαχτυλιά μπροστά κι είναι γερμένα για να κρύψουν το όμορφο, αόρατο πρόσωπο. Άλλα είναι πολύ σοβαρά, σαν καμωμένα από βραδινό καπνό πλοίου ή τραίνου. Άλλα είναι σκέτος ρεμβασμός.
Λυπάμαι τα καπέλα που αποστρατευτήκανε, πεταμένα στο πάνω μέρος της ντουλάπας, ρυτιδωμένα, σκονισμένα, σκοροφαγωμένα. Κι από κάτου ο μεγάλος ολόσωμος καθρέφτης, δείχνοντας με υπεκφυγές το απέναντι κομοδίνο, με τη βούρτσα πάνω στο μάρμαρο και με τα φιαλίδια απ΄τα φάρμακα του πεθαμένου. Αλήθεια, οι πεθαμένοι ποτέ δεν φοράνε καπέλο. Γι΄αυτό, σαν περνάει η στενόμακρη γυάλινη άμαξα με τα οχτώ άλογα και τα λοφία, βγάζουμε κι εμείς το καπέλο μας και το κρατάμε στα δυο μας χέρια με ταπεινοσύνη –όχι με ταπείνωση. Ποια ταπείνωση χωράει τέτοιες ώρες;
Ω, σίγουρα, θα πρέπει ν΄αγοράσω ένα καινούργιο καπέλο για να μη μοιάζω πεθαμένος. Τι να τις κάνω τις χαιρετούρες τότε; Ανεβαίνω την οδό Σταδίου σιγοσφυρίζοντας ένα αυτοσχέδιο τραγουδάκι για ψάθινα παραθαλάσσια καπέλα. Πάνω απ΄τα σπίτια ξεχωρίζει ο Παρθενώνας σαν ένα ρόδινο κομψό καπέλο στο απογευματινό κεφάλι της Αθήνας.

Αρίοστος ο Προσεχτικός, αφηγείται στιγμές του βίου του και του ύπνου του -ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ, (εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ)