Τα ψηλά βουνά...

Ρούμελη

Τη μάνα μου τη Ρούμελη ν' αγνάντευα πως λαχταρώ...

Ψηλά που με νανούριζες καημένο Καρπενήσι!

Τρανά πλατάνια ξεδιψούν στις βρύσες με το κρύο νερό,

Σαρακατσάνα ροβολάει και πάει για να γεμίσει.

Με κρυσταλλένια σφυριχτά σε λόγγους φεύγουν σκοτεινούς

κοτσύφια και βοσκόπουλα με τα λαμπρά τα μάτια,

νερά βροντούνε στο γκρεμό και πάνε προς τους ουρανούς

ίσα και ορθά σαν την ψυχή της Ρούμελης τα ελάτια.

Κάμπε Αττικέ, με πλάνεψες κι εγώ για τις κορφές πονώ

και για τραχιές ανηφοριές σηκώνω το κεφάλι.

Φυλακωμένη πέρδικα που κλαίει γι' αλαργινό βουνό

δέρνει η ψυχή μου στο κλουβί τα νύχια της κοράλλι.

Ζαχαρίας Παπαντωνίου

...και αν τα ξαναδείτε να με χέσετε...